Η ομπρέλα θεωρείται όπλο ? (Καλαμαριά - ΑΕΚ )

Ο αριθμός 19 ήταν σημαδιακός για αγώνες στη Θεσσαλονίκη, τόσοι ξεκινήσαμε χαράματα Κυριακής από τη πλατεία Βικτωρίας για τη Θεσσαλονίκη παίζαμε με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς τη χρονιά που έκανε ανακαίνιση στο γήπεδο του και χρησιμοποιούσε για έδρα το Χαριλάου. Ο Ράμπο, ο Λάκης απ το Πειραιά, ο Ιάσωνας, ο Γιάννης απ το Κοκκινο Μύλο, ο Χρήστος απ το Καλαμάκι (Backjim) ο Λάζαρος, ο Αμμός,  ο Έντι και τα άλλα παιδιά.

Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη 2 περίπου ώρες πριν την έναρξη υπεύθυνος του πούλμαν ήμουν εγώ, πρώτα στο Πανόραμα που έμενε η ομάδα,  κατέβηκα  πήρα τα εισιτήρια, και μετά με συνοδεία ενός περιπολικού μας πήγαν σε ένα παράξενο πάρκινγκ γεμάτο κλούβες. Πού είμαστε ?  ρώτησα τους μπάτσους. Στο Ντεπό της αστυνομίας, μου είπαν. Πού είναι το γήπεδο? ρώτησα. Όποιο απο τα απέναντι στενά να πάρετε θα σας βγάλει Χαριλάου, μου είπαν.

Ο Λάζαρος, ο Ταχυδρόμος, ο Ράμπο, ο Έντι, ο Σίμος, ο Γίδος, και τα άλλα παιδιά πήραμε ένα στενό κι αρχίσαμε να προχωράμε Βόρεια. θα περάσαμε πάνω από 12 τετράγωνα φωνάζοντας συνθήματα  και γήπεδο πουθενά, συνεχίσαμε  μετά απο 45 λεπτά συνολικά περπάτημα φτάσαμε στο γήπεδο και μάλιστα ακριβώς στη θύρα που είχαμε εισιτήρια, απέναντι απ τα επίσημα.

Μπήκαμε με τους περισσότερους να φοράμε κασκώλ στο λαιμό υπήρχαν καμιά  300ριά μεγαλύτερης ηλικίας στη θύρα αλλά μόλις μας είδαν άνοιξαν οι ενδιάμεσες πόρτες και τριπλασιάστηκαν. Ψιλόβρεχε και όλοι κρατούσαν ομπρέλες, απο εκείνες τις παλιές τις τεράστιες με το ξύλινο χερούλι σαν απο μαγκούρα και τη μακριά μύτη από σίδερο.

Στο πρώτο ημίχρονο βάζουμε γκολ. Ποιός το έβαλε με ρωτά ένας μεγαλόσωμος σαραντάρης μπροστά μου, ο Βοϊτσίδης του λέω, γεμάτος χαρά φωνάζει στους φίλους του ο Βοϊτσίδης ήταν αυτός δικός μας. Από που είσαι με ρωτά ? απο Αθήνα του λέω. Η καταγωγή ξαναλέει, του λέω το επώνυμο μου που τελειώνει σε "ιδης" χάρηκε.

Ημίχρονο, εμείς ξεθαρρέψαμε λίγο μαζευτήκαμε πιο κοντά. Εγώ αν δε κάνω λάθος καθόμουν απ την αρχη με το Γιάννη απ το Κοκκινο.Μύλο. στα 3-4 λεπτά του 2.ου ημιχρόνου . βάζουμε κι άλλο γκολ και πανηγυρίζουμε τρελά με ένα δυνατό Ε Ε Ενωσις στην αρχή και μετά  τα γνωστά μπινελίκια ... και τώρα μπορείτε να πα να γαμηθείτε.

 ΌΛΟΙ ΟΙ ΆΛΛΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΓΙΑ ΟΠΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΑΛΥΠΗΤΑ, Για κάθε ένα από μας αντιστοιχούσαν 5-6 άτομα με ομπρέλες, εγώ τυχερός γιατί ο τύπος που του είχα πει για το Βοϊτσίδη με κρατούσε φωνάζοντας όχι αυτόν είναι τεμέτερον. Όλοι είχαν φύγει τρέχοντας μετά από 15 λεπτά και τότε όταν όλοι κοίταζαν εμένα μου λέει,  δε μπορώ να σε προστατέψω άλλο τρέξε.

 Έκανα τη διαδρομή των 45 λεπτών σε 5. Ίσως η πρώτη, (λάθος η δευτερη στο επόμενο άρθρο σας σας πω γι αυτή ήταν πάλι Χαριλάου με Αρη και είμασταν 5 ή 6 με το τρένο.)  και τελευταία φορά που φοβήθηκα, μετά πήρα το κολάι.

. A και το καλύτερο είχαμε δει λάθος το γκολ το χε βάλει ο Εστερχάζι.   Αλλά απ τη μεριά μας φάνηκε να είναι του Βοϊτσίδη, μεγάλη τύχη


Ο φίλος που χρησιμοποίησα τη φωτογραφία του ας επικοινωνήσει να μπει το όνομα του από κάτω.