Εγώ αγάπησα την ΑΕΚ βλέποντας απο τη θύρα 18 στα πόδια του πατέρα μου στα ντέρμπυ ή σε κάποια άδεια θέση σε αγώνες με μικρότερους αντιπάλους, την ομάδα του Φάντροκ που πήρε τα πρωταθλήματα του 1978 και 1979, ήμουν 12 ετών.
Πήγαινα κι από πιο μικρός, αλλά όταν ήμουν 7-8 ετών πιο πολύ έβλεπα τις αντιδράσεις των φιλάθλων παρά τη μπάλα και περίμενα το ημίχρονο να πάω στο κύριο Λούκά να πει στον υπάλληλο να μου ανοίξει να πάω να παίξω στο γκαζόν. Δίπλα από τον πατέρα μου καθόταν ο Βασιλειάδης ο πλεκτοβιομήχανος, η διπλανή του Χατζηιωάννου ήταν συχνά άδεια, απο πάνω ο Ψιλόπουλος ο λαϊκός τραγουδιστής και 4 θέσεις δεξιά ήταν η προεδρική του κυρίου Λουκά Μπάρλου, μπροστά μου ήταν το κάγκελο κι απο κάτω ο πάγκος
| Εκείνες τις εποχές είχα καταλάβει πως η ομάδα της ΑΕΚ έχει διαφορετική αντιμετώπιση απο τη διαιτησία. Κόντεψαν να με διώξουν απο το δημοτικό σχολείο που όλη την άλλη μέρα μουρμούριζα. "κρα κρα κρα Φαμέλη πουσταρά" "κρι κρι κρι Φαμέλη αδελφή". Είχαμε παίξει με το Πιερικό 2-2 μας είχαν ακυρώσει 4 γκόλ και τα δυο γκολ τα βάλαμε με πέναλτι του Αρδίζογλου. Ολόκληρη η Νέα Φιλαδέλφεια (τοτε δε λεγόταν Νίκος Γκούμας.) φώναζε μανιασμένα επι μισή ώρα το κρα κρα κρά για τον ανεκδιήγητο διαιτητή. |
Είχα δει το Μίμη Παπαϊωάνου να βάζει γκολ από κόρνερ, Τον Μπάγεβιτς να κάνει πρεμιέρα με ερασιτέχνες γιατί οι επαγγελματίες παίχτες είχαν απεργία, Τα τσαλίμια του Αρδίζογλου, που πέρασε το τερματοφύλακα, έπεσε στο έδαφος κι έβαλε το γκολ με το κεφάλι, το Τάσο, το Τόσκα στο κέντρο της Άμυνας και φυσικά το Θεωμά να περιμένει 2 χρόνια στην εξέδρα για να μπορέσει να ρθει στην ΑΕΚΑΡΑ.
Στο επόμενο ΜΠΑΟΚ - ΑΕΚ στο γήπεδο Σερρών λεπτομέρειες απο την εκδρομή - περιπέτεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου